وجودگرایی

«وجودگرایی» یا اگزیستانسیالیسم» عنوانی بود که سارتر برای فلسفه خودش برگزید، اما این عنوانی بود که هیچکس از کسانی که فلسفه شان شباهتی با مضامین «وجودی» دارد راضی به پذیرفتن آن نشد. مفهوم «وجود» و «وجودی» به معنای جدید را سورن کی یرکگور، متفکر دینی دانمارکی، در نیمه اول قرن نوزدهم متداول کرد و هایدگر شاهکار خود هستی و زمان را در دهه سوم آعاز قرن بیستم به تحلیل پدیدارشناختی و وجودی موجودی اختصاص داد که او را با نامی هستی شناختی «دازاین» یا «هستی گشا» می نامید. هایدگر پیشگام در ارائه «هستی شناسی وجودی» به قصد رسیدن به «هستی» بود. با این همه، آن که تا سه دهه بعد از جنگ جهانی دوم میداندار کل عرصه «فلسفه وجودی» با نام «وجودگرایی» بود کسی جز ژان پل سارتر نبود و همین بود که برجای «فلسفه وجودی» و دیگر عنوان های مشابه همچون «فلسفه وجود» و «فلسفه هستی» نشست.